Bartje Timmermans jr.deel 1

Lambertus Antonius (roepnaam Bart) kwam als vijfde kind  van Lambertus Timmermans en Wilhelmina Visser op 4 juni 1927 te Braamt op de wereld. Kwam in een gezin die al drie dochters en een zoon hadden.
Vader was net werkzaam bij de PGEM in vaste dienst. Wel een goede baan maar beslist geen vetpot.Toen Bartje of broertje zoals hij ook wel wedt genoemd verhuisde het hele gezin naar 's Heerenberg en kwamen te wonen aan de Grindweg nu Zeddamseweg. Daar is Bart nog  naar school geweest maar toen hij 7 was verhuisde ze naar Zeddam.
Ook aan de Grindweg nu 's Heerenbergseweg. Bart was regelmatig ziek en was negen toen hij voor het eerst in het ziekenhuis in 's Heerenberg kwam te liggen. (daarna minstens nog 78 ziekenhuisopnamen)Halsklieren werden weggehaald. Is schijnbaar niet erg goed behandeld door de zusters (nonnen) heeft zijn leven lang hekel gehad aan nonnen.
In de oorlog heeft hij de nodige kattenkwaad uitgehaald vooral met zuster Mies waar hij vel mee optrok. Hij zat in de vijfde of zesde klas toen meester Helmes op bezoek kwam en Bart aardappels aan het sorteren was, hij moest de kleintjes er uithalen en de meester vroeg Bart wat ben je aan het doen? Bart vol trots ik ben aardepijpeltjes aan het lezen meester. Wilde heel even beschaafd Nederlands praten. 
Met veertien ging  Bart werken als leerlingelectrcieen bij Pietje Palm. Was kort bij en was onder de pannen hij kon wat leren want op school absoluut niet ging, Hij had er geen zin in. Met zeventien kon hij bij Wassing in Doetinchem beginnen en zijn voorkeur ging toch meer uit naar het loodgieters vak.Hij durfde hoog te klimmen en haalde ook daar de nodige kunsten uit. Bij het kantoor van de toen GTW is hij van het dak afgevallen en wonder boven wonder in een berg zand terecht gekomen. Dit hebben we pas jaren later gehoord van een collega van hem. Hij begon natuurlijk ook zijn pilsjes te drinken en met kermis kwam hij thuis dat hij niet meer wist in welk café hij geweest. Natuurlijk werdt hij lid van de schutterij, de kajotters (KAJ Katholieke Arbeiders Jongeren) Hij liet zich vaak voor het karretje spannen want hij was niet te beroerd om anderen te helpen. ia al eens opgetreden bij een show van een hypnotiseur en is onder hypnose gebracht tot grote ergernis van mijn zusters die ook in de zaal zaten.heeft zich bijna helemaal uitgekleed en een citroen opgegeten. ouderen in dorp hebben het er nog wel eens over. Moet echt een attractie zijn geweest. In ons gezin vonden ze het maar niks .

Bart was en bleef klein van stuk dat heeft er wel toe geleid dat hij voor militaire dienst werdt afgekeurd en niet naar Indië hoefde. Tot grote opluchting van mijn moeder. Bart had vee last van hoofdpijn maar och ging eigenlijk met een aspirine wel weer over. Bart ging naar elke wedstrijd van Zeddam kijken was een geweldige supporter maar ook net als zijn andere broers beslist geen sportieve kijk op een wedstrijd. Bart ging met een collega op vakantie.Met de fiets naar Zandvoort. Dus een van de vroegste foto's die ik van Bartje kon vinden. In 1951 had Bartje zo'n hoofdpijn en dat dagenlang en er kwam veel viezigheid uit zijn hoofd via de mond wat echt niet prettig was voor hem maar voor ons zeker niet. In Doetinchem zaten ze met de handen in het haar want ze hadden al neuspoliepen, neustussenschotten

Op bezoek in Groningen

 van links naar rechts achter aan Jan Timmermans, Eed Beumer Ma Timmermans,Bartje Timmermans
Dinnie Timmermans, Broer gerritsen (daar had Dinie toen verkering mee),
knielend de chaufeur Bennie van Remmen pa Timmermans
 Op de voorgrond Mies Beumer Timmermans, Bep Timmermans Olthoff en Lien Timmermans

 en amandelen weggehaald. Bart had  ook al een kaakoperatie achter de rug dus al vrij vaak in het ziekenhuis gelegen. Na beraad van de doktoren daar werdt er contact gezocht en werdt hij doorgestuurd naar Utrecht. Bart werdt daar geopereerd. Een voorhoofd operatie. het betekende dat er een snede gemaakt werdt net boven wenkbrouwen. Dus als waren het hel voorhoofd kwam los te liggen. het is altijd een behoorlijk litteken gebleven Helaas konden ze daar ook niet vinden wat ze zochten. Bart moest drie weken in Utrecht blijven liggen. Het betekende dus dat ik op een zondagmorgen met mijn vader en moeder naar Utrecht mocht gaan om Bart te bezoeken. Keek mijn ogen uit wat een ziekenhuis. Heb meer aandacht gehad voor de omgeving als voor Bart denk ik. Eigenlijk durfde ik ook niet goed te kijken want bijna het hel hoofd zat in verband en er kwamen allerlei slangetjes uit. Vond het eigenlijk maar niks en was blij dat we weer naar huis konden gaan. Dus Utrecht was helaas veen vooruitgang. tussen de ziekenhuis opnamen door ging Bartje toch vrolijk fluitend naar zijn werk. op een dag kwam hij toch best overstuur van zijn werk terug en vertelde dat de oudste knecht waar al niet zo heel goed mee op kon schieten de baas werd. die ging trouwen met de vrouw van zijn baas die een jaar te voren was overleden. Bart vond het maar niks en wilde daar zo snel mogelijk weg, Maar eerst moest Bart weer onder het mes en nu wel in Groningen. Ook daar moest bat drie weken blijven en met een familie beraad werdt er besloten om er met een busje naar toe te gaan. Gelden bij elkaar gelegd en busje gehuurd en naar Groningen. Busje was vol en ik mocht niet mee. ik mocht in Lochem blijven bij Annie en de oom en tante die daar in huis waren. er konden maar negen passagiers in dat busje. Een week later mocht ik wel mee maar met de trein en met alleen moeder. in huis waren best veel zorgen om Bart en waren oh zo blij dat hij weer thuis was. In november 1952 verhuisden we naar de Violenstraat daar begon het Bart snel te benauwen, hij wilde wel het huis uit. Deel twee volgt nog wanneer?

van links naar rechts

Henk timmermans,Lien Velsink Timmermans , Bartje Timmermans,

Dinie Straub Timmermans

afscheid

Op 23 september hebben we definitief afscheid genomen van Wim. 
Wim is de man van de oudste dochter (Wil) van mijn zus Annie.
Een week er voor ben ik nog in Katwijk op bezoek geweest en we wisten beiden dat het de laatste keer zou zijn dat we elkaar in leven zouden zien.
Was best emotioneel en de terugreis in de trein ben ik er dan ook behoorlijk mee bezig geweest. Wim wenste mij een goeie reis terug naar de Achterhoek en ik wenste hem een goeie reis naar het grote onbekende.  Hij accepteerde dit met "eens zien we elkaar toch wel weer".
Heb hem gevraagd de groeten te doen aan allen die hem voor zijn gegaan en die we samen hebben gekend.  Hij heeft mij gevraagd om vooral met Wil contact te houden en heb hem beloofd dat ik Wil zeker niet zou vergeten.
Wil en ik schelen elkaar iets meer als negen maanden dus we zijn samen opgegroeid ook al woonde ze toen al in het westen van het land. Elk jaar kwam ze trouw bij opa en oma logeren en ik vond het wel erg spannend dat iemand uit de stad (Den Haag) bij ons kwam logeren.
Als Wil en Gerard weer opgehaald weren mocht ik altijd mee naar Den Haag. We hebben samen veel gespeeld.
Ik heb Wil geleerd dat ze plat moest praten en Wil leerde mij hoe iets in ABN gezegd moest worden.
Ben bij de verloving van Wil en Wim geweest. denk dat dit in 1961 is geweest. Als verlovingsgeschenk heb ik hun een strijkijzer gegeven.
 Was in een klein zaaltje en de hit van toen was Mary Lou.
 Ze hadden me gevraagd getuige te zijn met hun trouwen. helaas kon ik die belofte niet waar maken omdat ik de morgen voor ik richting Den haag vertrok van een steiger werd gereden en zes weken ziekenhuis mocht verblijven met een gebroken rug.
We hebben daarna regelmatig contact met elkaar gehad. Alleen de bezoeken waren niet regelmatig meer. We zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Later was er wel meer contact en zagen we mekaar regelmatiger. Wim en Wil helemaal Griekenland fan waar ze dan ook elk jaar naar toe probeerden te gaan.

Met Wim toch vaak ook heel diepgaande gesprekken gevoerd. Hij was toch wel iemand die je kon vertrouwen, niet een vooroordeel had over zaken maar wel een standpunt innam die hij niet meer losliet.
Mocht hem graag en denk dat het wederzijds was. In 2006 stonden ze met Zeddamse kermis plotseling bij ons voor de deur. Wilden toch een stuk folklore meemaken. Wim had geen idee wat kermis op het platteland is. dus zijn met ons (samen met Annie) opgetrokken.
Hebben in het zandgat het koningsschieten gevolgd waar Wim veel interesse in had.
Vorig jaar terug plotseling een telefoontje waar ik ergens zat.
Opdat moment was ik bij Anne Marie in Posterholt en van Wim onmiddellijk"we komen er aan". hebben gelogeerd in Vlodrop. Zijn wel bij ons op visite geweest en hebben toen veel gepraat en gelachen.
De contacten over en weer bleven.
Wim bleef toch erg optimistisch over zijn ziekte en de wil om voor zijn broer Joop te zorgen maar vooral om zijn Wil niet in de steek te laten..
Samen met Anne Marie zijn we nog in Katwijk geweest een paar dagen voor hij het definitieve "er is niks meer aan te doen" te horen kreeg. Tijdens dat bezoek hadden we niet in de gaten dat dit de boodschap zou worden. Op de terugreis naar Limburg waren zowel Anne Marie als ik erg optimistisch. Helaas het mocht niet zo zijn.
Wim is niet meer en Wil zal alleen verder moeten.
Maar met de belangstelling die er was bij de crematie zal ze niet eenzaam blijven.
Een fijn man is er niet meer.