2010

Zoals elk jaar maak ik de balans op van een jaar. 2010 een turbulent jaar. ook wel een krankzinnig jaar zoveel gebeurd.Begonnen in Limburg ook daar nog carnaval gevierd. Toen gekozen voor Zeddam. Laura 18 geworden, een jaar in het appartement.

In mei kermisboekje gemaakt. heel veel werk aangehad, Voorbereidingen voor schutterij jubileum, foto's gezocht, gescand, flyers gemaakt en tussendoor nog zoeken en schrijven voor het Sydehem boek. Soms wel twaalf uur achter pc. Mei feestweek Sydehem wat een geweldig succes was.
Juli kermis veel te heet dus was een stuk minder maar toch wel gezellig.

Juli een dagje Alkmaar om nooit te vergeten. Portemonnee verloren en weer teruggekregen, Zeddam even wereldnieuws door de storm die zelfde dag.
September 110 jarig bestaan schutterij, vijfdagen werk daar gehad. De beide feestdagen bijna zonder alcohol. Toch en groot succes.
Oktober het grote gebeuren, uitkomen van het boek. Eerst druk met Gerardusdag, mensen hebben genoten. 100 jarig bestaan Sydehem en voorganger. Draaiboek gemaakt en geholpen met de aankleding en versiering. Was geweldig, behalve geslapen heb ik toen van alles op Sydehem gedaan. Toen moment supreme, spech op laatste moment geschreven zat goed in elkaar. Was trots op mezelf.
Toch niet heelmaal met de gedachte er bij net ervoor telefoon gehad dat Ans was gevallen en wist meteen dat het niet goed zat.
Yvonnen en Gabrie toch gebleven. Terugreis van Gabrie en de kinderen vol tegenslag. Ans opgenomen in Den Ooiman, ga er regelmatig heen om Yvonne toch ook zo veel mogelijk te ontlasten dat Ans regelmatig bezoek heeft.
Een bijzondere eerste kerstdag Ans, Yvonne, Gabrie, Koen Laura en Jasper met zijn alle hier gegeten.
Boek redelijk verkocht heb er nog wel heel wat moet mijn gedachten daar nog over laten gaan.
Feestjes en begrafenissen gehad.
2010 zal zeker heel lang in mijn gedachten blijven.
Een jaar waar ik me wel van bewust geworden ben van mijn solo bestaan.
Een jaar met ups en downs.

Afgelopen jaar was ik goed of was ik slecht
Was het gemaakt of was het echt
een jaar met hoogte en dieptepunten
soms wilde ik wel te veel stunten
zelf weet je het niet
het is een ander die het ziet
hoop dat al mijn familie, vrienden en bekenden zelf
mij nog wil hebben in tweeduizend elf

Hans

Eigenlijk de dag dat we op verjaardag visite zouden moeten. 29 december, Hans 44 jaar. In gedachten koffiedrinken met appelflapen die ik meebreng, zelf gebakken.
Altijd lekker pa hoor ik hem zeggen. Grote verhalen over wat hij meegemaakt heeft, verhalen misschien wel over zijn kinderen, onze kleinkinderen. Drinken nog een pilsje of twee intussen heeft hij al en paar peukjes uitgedaan. Als ik zo mijmer dan is het jammer dat alles zo gelopen is.
Net foto's op hyves gezet van Yvonne met aanhang.
Zou mooi zijn geweest dat er nog meer opgestaan hadden.
Voor vier en veertig jaar terug zat ik om deze tijd in de verloskamer van het ziekenhuis in Zevenaar. Met spoed moest Ans er naar toe gebracht worden. Tijd voor een ambulance was er niet. In de mini van dokter Vonk reden we naar Zevenaar. De dokter was bang dat het kind onderweg al geboren zou worden. Iedereen zenuwachtig alleen Ans niet. Denk nog niet dat het al komt was steeds haar antwoord als de dokter haar wat vroeg.
Moesten lang wachten voor dat de deur open ging van het ziekehuis. Een oude non kwam aangewaggeld. Vonk snapte niet dat zo'n oud mens daar om middennacht nog rond liep.
De bevalling verliep voorspoedig en tien voor een werd Hans geboren. Nu vier en veertig jaar later en toch heel wat tranen verder hebben we hem niet meer. Eet morgen nog een appelflap om tien uur, had ik nog bewaard. Morgenavond drink ik nog een biertje.
In gedachten vier ik zijn verjaardag. Als het weer het toe laat ga ik nog naar hem toe, zal hem feliciteren.
Alleen,  het is zo koud aan het graf daar op de Slangenburg.
Ook na ruim zestien en half jaar mis ik hem nog steeds.
Toch jongen gefeliciteerd

Jan Timmermans deel drie (slot)

Dit is dan deel drie over mijn broer jan. In het vorige deel had ik geschreven dat Jan een oorlogsdagboek had bijgehouden en dat hij dit vlak voor zijn dood heeft vernietigd.
Tussen de foto's die ik later kreeg vond ik deze twee briefjes. Een gedicht die hij waarschijnlijk reglmatig op de wc op het werk geschreven heeft. Hij moest zo vaak daar naar toe, we wisten niet wat er aan de hand was.
Ik heb het ontcijferd en er staat het volgende

Ode aan de pot

Hoor edele pot O roem van alle tijden
Wil op dit aan jou mijn dichtkust wijden

Ik weet dat je trouw aan je plichten
Zo menig druk wist te verlichten

En was de nood soms hoog gestegen
Je was tot redding steeds genegen

Het is bekend dat je zonder te klagen
Ons altijd moedig hebt gedragen

Hoe gelen, zwarten, bruine en blonden
Bij jou steeds hun verlossing vonden

Helaas ik weet schoonste pot der potten
Dat men zo vaak met jou gaat spotten

Onmisbaar stuk van ’t huwelijkse leven
Wil ons dit toch wel vergeven

Oh dat het mensdom op deze aarde
Jou respecteerde op je waarde

O machtige held nooit uitgestreden
Hoe roemrijk is je verleden

Je was ons voor in krijgskunst en in listen
Explosies heb je meegemaakt voor wij van buskruit wisten

Een trommelvuur had je reeds opgevangen
Toen wij nog pijl en boog aan ’t lichaam hadden hangen

En eer wij gifgassen hadden uitgevonden
Wist jij mijn pot dat die eeuwen reeds bestonden

Ja men gebruikte jou steeds vol vertrouwen
De vreemdste dingen kreeg jij te aan schouwen

Want armen en ook rijken
Lieten jou hun achterdeel bekijken

Je zag ze groot en zag ze klein, van vorsten en vorstinnen

En of je zo’n gezicht nu zag heel verschrompeld
Je bleef altijd jezelf en was nooit overrompeld

Helaas kreeg je van alle naties
Stank voor dank voor jou prestaties

Och dat komende nageslachten
Hier nog eens verandering in brachten

Maar toch ga voort, draag willig je lasten
En val niet om als we in duister naar je tasten

Dan kan het zijn dat je in betere dagen
Nog eens tot ridder wordt geslagen

Een mooi gedicht dat ik hier toch in dit blog wilde verwerken.
Jan en Henk, wat hebben die gemeen:
Schrijven, soms in ons zelf gekeerd, soms rust-soms woede uitbarstingen, wandelen,het sociaal gevoel en de betrokkenheid van de arbeidsverhoudingen, haat liefde verhouding met de Duitsers en Duitsland, kennen veel liedjes heel hard zingen en geen maat houden, kunnen niet dansen, lusten best een cognacje of borreltje, houden wel van carnaval maar op onze eigen manier.
En onze andere broer Bart? toch net andere gaven

Denk dat Jan een groot gesloten boek is gebleven en dat niemand hem ooit echt gekend heeft.

Een broer die ik in de hoedanigheid van broer niet gezien hebt.
Ik heb bewondering voor de gesloten manier van leven, was soms wel lastig.
Hij kon uren bij je zitten zonder wat te zeggen.
Veel te vroeg gestorven.

zorg

Ik maak even een uitstapje naar mijn "hobby"voor ik het derde deel van Jan Timmermans schrijf.
Een heel denkbeeldig vorm over hoe ik verwacht dat de zorg erover drie jaar zal uitzien.
Het is denkbeeldig en geen enkele vorm  met de werkelijkheid nu

Herseninfarct, ik man 65 heb een herseninfarct gehad en lig in het ziekenhuis.De kritieke toestand is voorbij en begin weer iets bij te komen.
dag mijnheer, hoe gaat het er mee vraagt iemand in een witte jas dus zal wel dokter zijn. Mis ik ben co-assistent van de dokter. Dokters komen alleen maar kijken als het meer opbrengt. Verpleegkundige zijn omgeschoold tot administratieve krachten want elke handeling  moet wel worden bijgeouden.

Heeft u uw verzekeringpasje bij u en een legitimatiebewijs anders mag u hier niet blijven. Ik kan geen woord uitbrengen en mijn rechterkant ook niet bewegen.
Probeer wat te herinneren maar schud het hoofd van nee. Een zuster woelt in de kleding die schijnbaar mee is gekomen en vind beide documenten want die heb ik altijd bij me. We zullen met de zorgverzekeraar even contact opnemen en dan kom ik terug.

Die co heeft me wel aangekeken maar niks gedaan. Na een half uur komt hij terug , we gaan u helpen er weer boven op te komen, de toestemming ligt er u bent helaas maar in categorie twee verzekerd dus het betekend dat we u maar voor de helft kunnen helpen. Hij begint met een onderzoek, jammer als u hoger was verzekerd dan hadden we een EEG kunnen maken maar dat zit niet in uw pakket dus doen we het zo. Met een zaklampje schijnt hij in mijn ogen en soms knipper ik dan of knik ik want ik snap het nog niet.

Enerzijds heeft u geluk gehad dat u nog leeft maar of u ooit weer beter wordt betwijfel ik, ligt ook aan u financiële situatie af.

Die is bij mij niet erg rooskleurig dus zal snel afvallen. Na een week in het ziekenhuis waar meer vragen gesteld zijn over geld dan over lichamelijke gebreken wordt het tijd dat ik ga revalideren.

Er komt een dame van de indicatie commissie en laat me een boek open slaaan wat met moeite lukt, u kunt u zelf al goed helpen het wordt zorg zwaarte pakket twee (ZZP) we zullen kijken waar plaats voor u is.

Koortsachtig begint ze te bellen, de belkosten komen wel voor uw rekening want we mogen dit niet uit de algemen middelen halen. Ik heb geen keus en knik want meer lukt nog steeds niet.

Ik krijg wel eten en drinken maar het wordt precies bijgehouden want als ik te veel neem moet ik dat bij betalen, zitten maar drie sneetjes brood in het pakket.  De vierde die ik neem betaal ik wel zelf . Na een paar huizen te hebben afgebeld want men wil mij eigenlijk niet hebben omdat ik maar in twee zit, men heeft liever zwaardere patiënten die leveren meer op, is er toch een tehuis waar ik mag komen.

Taxibusje komt voorgereden en de chauffeur wil eerst wel geld zien wan ook dat zit niet in mijn pakket. krijg een nette ontvangst enmen begint de intake. Gelukkig heeft een kennis van me mij een pen en papier meegebracht want ik kan nog steeds niet praten. Kunt niet praten? wel lastig voor het personeel want niet iedereen kan goed nederlands lezen.

Heeft u al een voorschot voor de medicijnen betaald? Anders zal de aphoteek ze niet mogen leveren, ik knik van ja want dat heb ik maar betaald en doe de huur wel later. Omdat u in pakket twee zit mag u maar twee keer naar het toilet en we doen u een pakket twee van broekje aan. Er kan er wel eens wat doorlopen maar ook dat went. heeft u familie die komt helpen bij het eten? Nee dan zetten we maar vloeibaar voedsel klaar kan u altijd met een rietje nemen.

Schrijf tal van vragen op waarom,  maar krijg geen antwoord. de politiek heeft de regels aangescherpt want de zorg kost zoveel vooral de handen aan het bed zijn zo duur. managers hebben we ook niet meer maar we hebben nu coaches, komen wel niet uit de zorg maar hebben veel verstand van financiën. ik probeer uit te leggen dat ik wel fhysio en logopedie zou willen hebben.

Het eerste krijg ik 1x per twee weken en het andere zit niet in mijn pakket. U moet uw mond flink opendoen en dan maar proberen, in het verleden kon u ook praten en dat verleerd u niet.

Langzaam aan begint me de moed in de schoenen te zakken. Heeft u een pilletje voor me dat ik gewoon kan inslapen zonder wakker te worden schrijf ik op.

Mijnheer wil euthenasie, dat is bij wet verboden de sgp en cda heben dat uit christelijke gronden streng verboden en zo'n pilletje zat ook niet in het pakket. Eigen bijdrage daarvoor is €200.00 en dan nog tweede hands. Tweede hands vraag ik. ja als ienmand zo'n ding net ingenomen heeft en is nog niet opgelost halen we die er snel weer uit.

Ik heb nog nooit tot een God gebeden en begin nu van de heer tot mohamet te bidden haal me er voor een zacht prijsje hier van deze aarde.

Als u in de quote 500 honderd had gestaan dan hadden we veel voor u kunnen doen helaas u mag hier en half jaar blijven en dan zoeken we een plaatsje bij het leger de heils of bij het humanistisch verbond die hebben ook tehuizen komt wel met twintig op een zaal te liggen.

Een zeer bemoedigend vooruitzicht en begin brieven naar onze goden Mark, Geert en Maxime te schrijven die toch deze wetten hebben bedacht. Mijn brieven worden ontvangen maar voor antwoord wel even €2000.00 storten in de partijkas.

Dan zoek ik mijn heil in een gesprek met de duivel en die geeft me advies zonder geld voor te vragen. Illusie om in de hemel te komen had ik toch niet dus dan maar hellen. Gelukkig heb ik nog een riem doe die maar om mijn nek en trek het stevig aan. Er komt nog wel een claim van het tehuis dat ik eerder dan verwacht ben vertrokken.
Jammer het geld was al op.

Gaan we deze kant op?
Zo erg zal het net niet worden maar we gaan behoorlijk die kant wel op.
Alle vergaderingen die ik mee maak en voorlichtingen heeft het niemand meer over mensen.
Concurrentie en bezettingen en quota is het enigste wat ik hoor. Economisch goed  doen gaat boven menselijkheid.
Jammer, geeft me wel zoveel frustratie dat ik toch denk met al mijn bezigheden die met de zorg te maken hebben eerder te stoppen.
Men heeft denk ik geen gebrek aan mensen die aan zorg aan mensen denken.

Jan Timmermans deel 2

Jan en Bep woonden in Borculo in een mooie kleine bungalow met een toch redelijke grote tuin. Tuin was er vooral om van te genieten. Jan die toch altijd vrij veel overwerkte had niet zo veel tijd als hij wel wilde om vaak in de tuin te werken.
Voorkant gras daar is heel veel gebruik van gemaakt en achter gras met vooral bessenstruiken.

Na twee jaar daar te hebben gewoond kwam er een hondje, inderdaad de eerste twee maanden was het een hondje, toen werd het een hond. een echte Sint Bernard, Benno was de naam, al vrij snel werd hij ziek, over zijn ze met hem naartoegegaan om hem er weer een gezonde hond van te maken. Hij werd wel gezond maar bleef toch kreupel lopen. Doodgoeie hond, veel kinderen hebben toch wel een ritje op de rug van Benno gemaakt. Ook al sjokte Benneo maar een beetje hij is toch dertien jaar geworden. Toen kwam Barry ook een Sint Bernard maar die heeft weinig geluk gebracht en overleed plotseling met drie jaar.

De honden de tuin  de wandelingen, carnaval  en de vakanties daar genoot Jan intens van. Ook lezen deed hij graag., was hij alleeen in de wereld die hem fascineerde. Maar hij kon ook ijsberen, heen en weer lopen, nerveus was hij inwendig maar naar buiten super kalm. Tekenen deed hij niet veel meer, had nog een paar tekeningen in een doos op zolder die altijd dicht was.

Toen ik een keer wat moest pakken heb ik in de doos gekeken toch nieuwsgierig en een paar tekeningen gezien. Tekeningen van de verschrikkingskampen en tekeningen van hele magere mannen die aan het schaken waren. Ook diverse insignes lagen in de doos, allemaal Duitse insignes. Ook schriften, dat was zijn dagboek vanaf dat hij in dienst moest tot ver na de oorlog. Jammer genoeg  had ik niet veel tijd om het verder te lezen maar alles weer terug gedaan en het laten rusten.

Een paar jaar later heb ik hem gevraagd wat het allemaal was. Och gewoon dagboek van begin tot einde oorlog en de tekeningen zijn van Bremerhaven, Russische krijgsgevangenen. Russen dat waren geweldige mensen. De dwangarbeiders kregen een klein rantsoen eten maar de Russen kregen daar de helft maar van en als er een Hollander of een ander buitenlander ziek was gaven die Russen ook hun kleine portie nog af.
Veel vertelde hij niet, bleef een soort haat tegen de Duitsers houden al hoewel het met het verstrijken van de jaren minder werd.

Op een zondag denk dat het augustus 1977 was gingen we een stukje wandelen en Jan gaf aan dat wij achter moesten lopen. Henk ik heb kanker en het is slimmer als ze me zeggen maar zeg niks tegen Bep. Hij ging regelmatig onder werktijd naar de dokter, Bep wist hier niks van. Hij wilde snel het huis verkopen dan konden ze kleiner gaan wonen en hadden ook nog geld over waar ze de leuke dingen mee zouden gaan doen.

Oktober met de verjaardag van Lien wilden ze graag naar Duiven. kun je me wegbrengen want ik voel me niet zo heel lekker, verkoudheid opgelopen. Je hoeft ons alleen weg te brengen opgehaald wordt ik door een collega van het werk. We reden richting Duiven en in Doetinchem vroeg hij: rij even over Zeddam en dan heel Zeddam door. dat heb ik gedaan en overal wisten we wat over te vertellen. Een week later hoorde we dat hij ziek thuis was en geen eten binnen kon houden. Hij kwam in Groenlo in het ziekehuis waar een niet zo'n vriendelijk dokter ons kwam vertellen dat meneer Timmermans niet mee wilde werken en niet meer wilde eten.

Jan kwam weer naar huis, de artsen konden niks bijzonders vinden. Er werd een bed in de kamer gezet waar hij in kwam te liggen. Zus Mies is er een paar dagen geweest en heeft een hele nacht samen met hem gepraat. Niemand is ooit te weten gekomen wat er gezegd is. Jan moest weer naar het ziekenhuis nu in Lochem want hij wilde niet meer naar Groenlo.

4 december, we kwamen terug uit Limburg waar we ons twaalf en half jarig huwlijk gevierd hadden op bezoek. Voor Hans had hij zeeslag als sinterklaas kado, we gaan dat vaak spelen beloofde hij nog. We vonden hem op een vreemde manier toch beter uitzien alleen zijn buik was opgezwollen. Dinsdag de 6e december kwamen ze vertellen dat hij was overleden.

Mijn broer die ik eigenlijk niet als broer heb gekend. Na de begrafenis ben ik op zolder gaan zoeken naar de doos met de tekeningen, niet meer te vinden ook de insignes en de dagboeken allemaal weg. Bep verteld dat hij voor dat hij in bed kwam te liggen veel verbrand had als zij weg was geweest.

Helaas hiermee heeft hij al zijn geheimen mee het graf ingenomen. Nooit zullen we iets te weten komen wat hem gemaakt heeft tot een vaak in zichzelf gekeerde man.

Ook al zit dit wel in de familie en in sommige dingen merk ik dat ik veel op hem lijk. Niet altijd even goed maar we hebben veel dezelfde trekken. Het huis had hij tien dagen voor zijn dood verkocht met de restrictie dat Bep er nog mocht blijven wonen tot ze iets passends gevonden had. Ook daar had hij nog voor gezorgd. Om trend begrafenis had hij niks geregeld alleen op zijn grafsteen moest komen"beter rijk geleefd als rijk gestorven". Jan heeft niet erg rijk geleefd maar is eigenlijk rijk gestorven.

Hij had het huis goed verkocht alleen geen tijd gehad om van dat geld plezier te hebben.

Het zou voor mij de eerste zijn van mijn twee broers en vijf  zusters die ik mocht begraven.

huis Kronenburgerstraat

in de tuin benno, Bep, Ans, Ineke

Familie feestje voorgrond Bep, Ans, Henk,  Louis, Dora, Lood,  Eed

Carnaval in Duiven Jan achteraan als Chinees

Deel drie komt ook nog

Jan Timmermans deel 1

Maandag 6 december was het 33 jaar geleden dat mijn oudste broer Jan is overleden. Jan altijd vertellend ik wordt honderd jaar" helaas is hij maar 57 geworden. Jan achteraf gezien een oorlogslachtoffer. Misschien niet direct, zeker indirect. Jan als eerste zoon geboren op 22 juli 1920 kon redelijk goed leren. Eerst mulo (voor die tijd toch heel wat) toen toch ambachtsschool. Geweldig handschrift en goed tekenaar. Diploma bankwerker/ elektricien gehaald. Met 15 gaan werken bij FINISH in Ulft en met 19 onder dienst.

Eind 1939 gemobiliseerd en gelegerd op vliegveld Ockenburg bij Den Haag bij het uitbreken van de oorlog. Toen het vliegveld gebombardeerd werd zijn ze verder getrokken naar vliegveld Valkenburg bij Katwijk. Wat zich in die dagen heeft afgespeeld, niemand weet het. Mondjesmaat vertelde hij heel iets. Het moet wel verschrikkelijk zijn geweest want tot op het laatst heeft hij er nachtmerries van gehad. Bukken, g.v.d bukken. daor kommen die rotzakken weer aan, als je daar  sliep kon je dat luid en duidelijk horen dat hij er weer van droomde. Hoe hij in Zeddam is gekomen zonder krijgsgevangen geweest te zijn, nooit verteld.

In 1941 moest hij werken in Duitsland en ging eerst onderduiken bij zijn dienstmaat Henk Vis in Leusden, tegenover kamp Amersfoort. Veel heeft hij daar ook van gezien en was daar heel verbitterd over wat de bezetters daar deden. Terug in Zeddam moest hij eind 1942 toch naar Duitsland om te werken. Hij kwan terecht in Bremer haven op een scheepswerf tot het grote bombardement op Bremen en Bremerhaven 1944. Hij is gewond geraakt (drie kogels in zijn rechterbeen) en kwam weer in Zeddam waar hij intussen alweer een broertje gekregen had. Hoe hij is teruggekomen op welke manier?  Zus Annie is extra voor Jan in Emmerich bij de chocoladefabriek van Lohman gaan werken omdat het van daaruit makkelijker was post en pakketjes te sturen. Jan heeft nooit iets verteld ook niet aan haar hoe hij dat kreeg en kon versturen.
Heel gesloten nooit iets van losgelaten.
Vlak voor de bevrijding heeft hij in 's Heerenberg nog in het patersklooster gelegen (later Gouden Handen en nu vol op in het nieuws). Daar is hij begonnen met plakaten te schilderen en te tekenen, zelfs onder het bombardement van Emmerich is hij nog aan het schilderen geweest, rood, wit, blauw en oranje.

Na de bevrijding heeft hij de militairdienst weer opgepakt en heeft als bewaker van de Duitsers in de kampen gewerkt. Denk dat die het onder hem ook niet gemakkelijk hebben gehad. Zo heeft hij ook in kamp Almen bij Lochem gezeten. daar leerde hij zijn vrouw Bep kennen. In 1947 zijn ze getrouwd en ging Jan in Zutphen werken en ze gingen in Lochem wonen. Het was thuis eest een hele consternatie toen hij met Bep thuis kwam, protestant en had ook nog een dochter in die tijd toch wel heel heftig.

Vakantie was zijn grootste hobby en dan heel veel wandelen. Oostenrijk daar gingen ze het meest naar toe en hij hield veel van de bergen ook al had hij hoogtevrees.

Eind jaren vijftig verhuisden ze naar Borculo waar hij werkte bij exportslachterij Wellink later Coveco. Behalve vakantie was het ook iemand die geweldig van feestjes hield. Carnaval stond voorop.



 voetballen in oostenrijk 1953



 met bep in tiroler kostuum



met dienst kameraden



een van de laatste foto's



 jan als soldaat

deel twee volgt

kold

Ja het zou vandaag een koude dag worden. Was vannacht om vier al ff op en op de thermometer gekeken. -7.2, in de ochtenjas op het balkon donker Zeddam aanschouwd en geconstateerd het is niet erg warm. Zaterdag tegen Ans gezegd:woensdag kom ik lopend, niet vanuit de auto maar ik heb de laatste maanden zo weinig gelopen ven zien of ik het nog kan.
Had het op mijn hyves al vermeld nadat ik om vijf een nieuwe foto van mezelf geschoten had met de webcam,ging om alf acht nog naar bed en voor die tijd nog gekeken - 8.1. nog niet een volle graad kouder geworden dus mijn plan kon doorgaan. Toch nog in slaapgevallen en om negen er uitgegaan gedoucht en wilde bij Sydehem koffiedrinken.

Scheelt me altijd koffiezetten en toch twee senseo pads. Kwam bij de kapper langs en dacht vragen wanneer ze me weer een beetje toonbaar kunnen maken. Gao maor zitten dan woj meteen geholpen. Mot dur wel koffie bi-j hebben anders loop ik dat ook nog mis. Koffie was er eerder als de schaar. Hebben niet te veel er afgehaald maar als de mensen de ogen dicht houden ben ik toonbaar, nee Chantal heeft me mooi geknipt.(aan un old zwientje ku-j weinig kapot maken)ook daar vonden ze het toch niet veel om met zo'n temperatuur te gaan lopen naar Doetinchem.

Maar niet iederen kent me schijnbaar als ik zeg dat ik ga lopen houd me niemand meer tegen. Had me wel flink aangekleed stond helemaal startklaar om vijf voor 1 toen er nog een monteur aankwam om de domatica (kastje met allerlij electronica) na te kijken. vijf minuten had hij maar nodig, helaas het werdt een half uur.

Tegen Ans gezegd dat ik om drie in de Ooiman zou zijn dus dat ging ik niet redden. Stevig doorgelopen, onderweg zo weinig mogelijk staan te praten en toen kwam Thea me nog tegen, was zo diep in gedachten dat ik niet eens gezwaaid hebt. Stond een beste wind had die schuin voor en op sommige stukken helmaal in het gezicht. Dat was ook het enigste dat koud werd. Had het helemaal niet koud en omdat ik behoorlijk de pas er in had merkt ik verder niks. Op het viaduct op de Kilderseweg ging Thea me weer voorbij, had de kleindochter naar de manege gebracht en kon daar heelmaal niet stoppen. Kwam om drie aan in de ooiman dus kwartiertje later als gezegd.

Omdat op de afdeling waar Ans zit buikgriep heerst (heeft zij al gehad) mag ik niet naar boven en Ans niet in het restaeurant, moesten in de biblotheek gaan zitten. Hebben dat ook gedaan en toen een lekker glas thee genomen. Ben gebleven tot kwart voor vijf en de keus terug lopen of de bus.

Denkend aan nog twee uur terug lopen en nog moeten eten heb ik toen voor de bus gekozen. Die moest om vijf uur daar zijn maar kwam pas tien voor half zes, dus toen nog kou geleden.

Om zes uur in huis en kip kerry gemaakt volgens een oud india's recept gekregen van de maharadja toe dan ook nog wat. Denk dat ik van binnen een kerry kleur heb gekregen.

Och gevoelstemperatuur is het kouds als je van de warmte buiten komt als je doorloopt is het niet koud.Maar gemerkt dat ik toch vaker weer moet lopen en dan iets verder dan van bed naor de plee.

Heb nog wel steeds een gloed in het gezicht een teken dat het toch onder nul was. Een blog om iedereen gerust te stellen dat ik weer heelhuids thuis ben gekomen.

Hyves vrienden kijk ook eens op mijn blog site onder aan het blog is nog een dia presentatie van allerlei foto's en daar staan alle voorwaarden van mijn blog vermeld